“Kaybettiğinde değil, vazgeçtiğinde yenilirsin” Bütün dünya bir araya gelse ve sana geç kaldığını söylese bile, hayır, kalmadın! Aksine, tam da yeniden başlaman gereken noktadasın. Üstelik bazen öyle düşünmekten kendini alamasan da, hiçbir şey kaybetmedin. Kaybettiklerin senden gitmesi gerekenlerdi… Sen, seni daha da güzelleştirecek adımlarla yoluna devam edeceksin. Kaybettiğin için üzüldüklerinin, aslında kurtulduğun yükler olduğunu göreceksin. Mesele kaybetmekse, hayatta bu da var, kaybedeceksin; ama senden gidenlere üzülmeyeceksin, yerine daha iyilerini getireceksin. Çünkü hayat kaybettiğin yerden bir daha başlar. Kaybettiğin yerden “yeniden” diyeceksin…

İlâhî çağrıya kulak tıkayan insanoğlu bugün tüm zamanlardakinden daha zorlu bir süreçden geçiyor. Rahmet yüklü mesajı göz ardı eden bir yaşam, yalnızca bireysel olarak değil küresel ölçekte bir felaketi de beraberinde getiriyor. İnsanoğlunun kendi elleriyle yaptıkları yüzünden karada ve denizde fesat ortaya çıktı. Merhamet ve adaletin yok sayıldığı, zulüm ve haksızlığın kanıksandığı bir dünya, sâkinlerine kan, gözyaşı ve mutsuzluktan başka ne verebildi / ne verebilirdi ki? Şimdi zaman yeniden ilâhî rahmete kucak açma zamanıdır. Şimdi zaman yeniden fıtrat ile ilâhî mesajı buluşturup bu uğursuz ayrıma son verme zamanıdır.

MUTLU OLMAK, HUZUR BULMAK, HAYATINA BİR YÖN VERMEK, BİR DENGE KURMAK İSTEYEN HERKES İÇİN… Mutlu olmaya ne çok ihtiyacımız var… Her gün türlü sıkıntılarla adeta güreş tutuyor, bir müsabakayı kazanıyorken, bir başkasını kaybediyoruz. Daha bir güreş bitmeden yenisinin peşrevine çıkıyoruz. Sabah nasıl oluyor, akşam ne zaman oldu anlamadan geçip gidiyor günler. Daha dün yaz mevsimi yaşarken bir bakıyoruz kış gelmiş. Bu korkunç tempo içinde beden ve ruh sağlığını muhafaza etmek her geçen gün zorlaşıyor. İç ve dış dengeler bozuluyor. Dengeler bozuldu mu hayatın her anında tökezlemeler, tatsız hadiseler çoğalmaya başlıyor. Bunalım fırtınaları sarıyor her yanı. Sığınacak bir liman, nefes alacak bir an, hasbıhal edecek bir dost arıyor insan. Teşhis tedavinin yarısıdır derler eskiler. Onlar; büyüklerimiz, çözmüş meseleyi. Tedavi olmuşlar, tedavi etmişler. Kalpleri temizlemişler. Formülleri de vermişler. Ama nasılsa, o tedavi formüllerini unutmuşuz genlerimize işlemiş olduğu halde. Unutturulmuşuz. Derinlere gömmüşüz. Unutunca da bozulmuş dengeler. Bozulan dengeleri yeniden kurmaya doğru bir adım atıyoruz bu defa. “Orta Yolu” bulmaya, anlamaya doğru… Dengenin hayâtî noktasına doğru…

Duygularımız durmadan akan derelere benzer. Doğduğumuzda pırıl pırıl olan o berrak dereye attığımız her sıkıntı, her kaygı, her üzüntü rengini değiştirir, onu bulanıklaştırıp karartır. Bütün güzelliğine ve ihtişamına rağmen, hayat huysuz ve bencildir. Huysuz bir hayatla mücadele etmek, iyi yaşayabilmek ciddi bir sanattır. O sanatı da hayat kendisi öğretir bize; onun sesini duyanları, özen gösterenleri, anlamaya çalışanları bilir. Ona bakışımızı, duyduğumuz hayranlığı, onunla mücadele etmekten vazgeçmeyeceğimizi hissettikçe, bizimle başka türlü bir ilişki kurmaya başlar. Bize arkasını dönmez, unutmaz. İki kere vursa da üçüncüde öyle güzel şeyler yaşatır ki şaşırır kalırız. Huysuz hayatla iyi geçinebiliyor, bunun için mücadele etmekten hiç yorulmuyor ve vazgeçmiyorsak, ne mutlu bize. Çünkü sadece bu mücadeleden hiç vazgeçmeyenlerin dereleri güneşte pırıl pırıl parlayarak akar… Gülseren Budayıcıoğlu bir kez daha kendi “Kırmızı Oda”sının kapısını aralıyor ve orada biriken hikâyelerden seçtiklerini bizlerle paylaşıyor; “hayatın sesi”ni daha iyi duyup anlayabilelim diye…