One day in the life of Clarissa Dalloway, a June day in London, punctuated accurately, impersonally, unfeelingly, by the chimes of Big Ben and a fashionable party to end it, is the complete story of Mrs. Woolf’s new novel, yet she contrives to enmesh all the inflections of Mrs. Dalloway’s personality, and many of the implications of modern civilization, in the account of those twenty-four hours. Mrs. Dalloway in her own home is ”the perfect hostess,” even to her servants, to her daughter, her husband and her rejected suitor of long ago, who cannot free his mind of her. It is almost a perfect being that Mrs. Dalloway enjoys, but there is a resentfulness in her, some paucity of spiritual graces, or rather some positive hideousness. -NY Times
Virginia Woolf’un denemelerinden oluşan Kendine Ait Bir Oda, toplumsal cinsiyet ve kadınların yazıya gönül vermesinin önündeki engeller üzerine yazılmış bir manifesto niteliği taşıyor: “Düşünsel özgürlük maddi şeylere bağlıdır. Şiirse düşünsel özgürlüğe bağlıdır. Ve kadınlar her zaman yoksuldu. Hem de yalnızca son iki yüz yıl için değil, tarihin başından beri yoksullar. Kadınlar, Atinalı kölelerin oğullarından bile daha az düşünsel özgürlüğe sahip olmuşlardır. O halde, kadınların zerre kadar şiir yazma şansı olmamıştır. İşte bu nedenle paranın ve insanın kendine ait bir odasının olmasının önemini bu kadar vurguladım.”
Yirminci yüzyılın usta kalemlerinden Virginia Woolf’un edebiyata armağanı “zihin akışı tekniği”yle Deniz Feneri’nde tanışıyoruz. Abartıdan uzak, sahici roman karakterlerinin gündelik hayatında gezinirken; kuşak çatışması, Viktoryen Dönemi’nin kadın ruhu ve sınıfsal çatışma üzerine düşünüyorsunuz. Benzerine az rastla¬nır bir yalınlıkla insanların iç dünyalarına eğilen Woolf, zıtlıklar, ironiler ve tahlillerle eserini ölümsüz kılıyor.
