“Bir kim­se için dert olan şe­yi, inan­dı­ğı, gü­ven­di­ği bir kim­se­ye me­se­lâ, ken­di­sini te­dâ­vi eden ruh he­ki­mi­ne söy­ler­se, bü­tün şi­kâ­yet ve dert­le­ri­ni or­ta­ya dö­ker­se ya­vaş ya­vaş nor­mal ruh hâ­li­ne dö­ner ve iyi­leş­miş olur. Bu te­dâ­vi şek­lin­de ger­çek pa­yı var­dır. Dik­kat edi­le­cek olur­sa na­maz­da bu te­dâ­vi me­ka­niz­ma­sı ken­di­li­ğin­den ha­re­ke­te ge­çi­ril­mek­te­dir. Te­dâ­vi­nin te­mel il­ke­si, has­ta­nın inan­dı­ğı, gü­ven­di­ği bir şah­sa içi­ni aç­ma­sı ol­du­ğu­na gö­re na­maz­da Rab­bi­nin hu­zu­run­da el bağ­la­yıp du­ran bir mu­sal­li hâ­liy­le içi­ni Zât-ı Kib­ri­yâ­’ya aç­mak­ta, giz­li âşi­kâr her hâ­li­nin Rah­man ve Ra­him olan Rab­bi ta­ra­fın­dan en giz­li nok­ta­sı­na ka­dar bi­lin­di­ği­nin id­râ­ki­ne er­mek­te­dir.” Süleyman Arif Emre