Üzülmüşsün, belki de bu dünya ile sınanmışsın, istediklerin verilmemiş, yutkunamıyor, çöküp kalıyor veya hangi yoldan gideceğini bilemiyorsun.
Biliyorum… Bu dünyaya “Yoruldum” diye haykırmak istiyorsun avazın çıkana kadar.
Ama;
Sabretmeyi bırakma,
denemeyi bırakma,
duayı bırakma!
Dünya hâli; her dert bir sonraki derde basamak oluyor.
Bir nevi Rabbimiz; bizi başka kayıplara, başka hasretlere, başka yüklere hazırlıyor.
Hepsinin ismi şükür ki “İMTİHAN”
Sonra tüm yokuşların başında “RABBİN İÇİN SABRET” ayetiyle teskin ediyor gönlünü.
Demek ki, Rabbimiz “Zül Celali Vel İkram” isminin tecellisini göstermek istiyor.
Önce; kahır, hüzün, dert, keder, ızdırap.
Sonra; rahatlık, ferahlık, tebessüm, sevinç, ikram diyor bizlere…
Insanoğlu mutluluğu hep hor kullanıyormuş. Hep şikâyetçi hep bıkkınmış. Bir gün melekler, mutluluğu saklamaya karar vermişler. Saklayalım, zor bulsunlar; zor buldukları için belki kıymetini bilirler, diyerek başlamışlar tartışmaya, sorun büyükmüş.
Mutluluğu saklamak kolay değilmiş çünkü!
Kimisi “Everest’in tepesine saklayalım,” kimisi “Atlas Okyanusunun dibine,” demiş.
Taç Mahal’in kubbesi, Mekke’nin sokakları, Kudüs’ün yolları, bir hastanenin yeni doğan odası, dondurma külahı, caminin avlusu, lale bahçesi…
Pek çok yer düşünmüşler ama hiçbiri yeterince zor gelmemiş.
Derken meleklerden biri “İÇLERİNE SAKLAYALIM” demiş.
“Kimsenin aklına gelmez içine bakmak,” diyerek içimize saklamışlar mutluluğu. İşte o gün bugündür mutluluk insanın kendi içinde saklıymış.
Dilerim herkes içindeki mutluğu bir an önce bulur…
